O an beynim çalışma kararı aldı ve günün en mantıklı sorusunu sordu: ‘Eve neyle gideceksin?’

İşte beynim tek kullanımlık mantık hakkını doldurmuştu ve mantıksızlık sınırlarımı zorlamaya başladı. Önce yola bi çıkayım dedim. Artık otobüs, minibüs, taksi Allah ne verdiyse binecektim. Aklıma nedense hiç otogarda boş bekleyen taksiler gelmemişti.

Yola çıktım. Karşıdan karşıya geçerken, otobüs durağına yirmi metre mesafedeki şantiyenin önünde bir anormalliği fark ettim. Mini etekli, derin dekolteli bir bayan yola çıkmış bacağını sallıyordu. Sonra dikkatli bakınca onun bir bayan olmadığını fark ettim.

Çocukluğumun abilerinin nasihatleri gelmişti aklıma. Jilet atarlar, paranı alırlar ve daha neler neler…

Korku bedenimi sararken beynim sıradaki mantıksızlığı sahaya sürdü. ‘Durağa geç ve bekle!..’